Pokręciła głową, a właściwie raczej próbowała pokręcić.

Alexandra zmarszczyła brwi.
- Dwie ostatnie dziewczyny nie chciały ugryźć. Musiał to zrobić za nie. Wcisnął im potem odgryzione kęsy do gardła.
- Koniec z gierkami i oszustwami, moja panno. Wiem o wszystkim. Wiem, że pomagasz mojej córce zwodzić mnie i oszukiwać. Kryjesz ją, zachęcasz do kłamstw.
Alexandrze dreszcz przebiegł po plecach na dźwięk aksamitnego głosu. Lecz w
- O, nie! Tak nazywa się dama do towarzystwa mojej córki.
- Nie wierzę, żeby mówił pan poważnie. Dlatego przypuszczam, że toczy pan ze mną
— No... jak sobie radzi w akcji. — Sprzedawca zaczął
- Zezłościła się, że nie poszliście na mszę?
- Naprawdę nie jesteśmy tacy bogaci - powtórzyła. - U niepokalanek jest sporo bogatszych dziewczyn.
Klara spojrzała na małą, która przelewała wodę z wiaderka do wiaderka i piszczała z radości, gdy się jej udało.
- Kochałam! Ciebie kochałam! I przez to także cierpię! - Szarpnęła się tak gwałtownie, że obydwoje stracili równowagę. Spleceni, zawadzili o brzeg kanapy i runęli z impetem na podłogę. Santos w jednej chwili przekręcił się, docisnął ją do ziemi i chwycił za włosy.
Lucien zmierzył ją wzrokiem. Znowu zaczęło go ćmić w skroniach. Prawdopodobnie
- Mama by tego nie pochwaliła.
choć sama nie była pewna, czy rzeczywiście tego chce. Po drugie, wcale się z nią nie drażnił,

- Owszem, przypominasz. Nie zbliżaj się tylko do mamy i do ojca.
- Oczywiście, natychmiast cię zawołam.
Wpatrywała się w niego martwym wzrokiem, jakby przez lata nawykła do cierpienia, jakby oczekiwała słów, które właśnie padły.
Alexandra, która właśnie podniosła suknię z podłogi, zamarła w pół ruchu.
- Chciałam zapytać, dlaczego gani pan kuzynkę i ciotkę za zachowanie, skoro pańskie
Wimbole nie wymienił żadnej nazwy, ale określenie „złota komnata” samo się
- Nie będę miała przyjęcia.
nonsensów, by zarobić na życie. Odzyskawszy nieco entuzjazmu, zwrócił się do Georginy
Zatrzymała się w połowie schodów.
wniosku, że przydałoby mu się wsparcie kuzynki.
Hope przez chwilę wpatrywała się w twarz matki, po czym skinęła głową. „Przyjacielem”, o którym wspomniała Lily, był nikt inny tylko sam gubernator Tennessee. Znała go od lat, znała też
i prędzej w dół zbocza opadającego tarasami ku brzegom
- Panno Beckett, wyświadczy mi pani zaszczyt?
twarzy. Nie mógł się doczekać, żeby go zmazać.
Pożałowała własnych słów, ledwie je wypowiedziała. Zachowywała się jak płaczliwa, zazdrosna kochanka.